وقتی عبادت را به معنای خم و راست شدن ظاهری و انجام چند حرکت کلیشه ای معنا کنی، برایت عجیب است که چرا خداوند جن و انس را برای انجام چنین حرکاتی آفریده است؛

و وقتی عبودیت و بندگی را به معنای اطاعت کوکورانه و بدون شناخت معنی کنی، باز برایت عجیب است که خداوند جن و انس را آفریده باشد تا او را چشم بسته و کورکورانه فقط اطاعت کنند!

اما به ماجرای خلقت که نگاه می کنی می بینی که خدا با داشتن مخلوقات مطیع و متعبدی مثل فرشتگان تصمیم به آفرینش انسان می گیرد

و جالب اینجاست که همین فرشتگانی که به ادعای خود دائم در حال تسبیح و تقدیس اند در هنگام خلقت انسان به خدا اعتراض می کنند و اعتراض آنان نه تنها خشم خداوند را بر نمی انگیزد بلکه صحنه ای را فراهم می کند که خود فرشتگان ماهیت حقیقی انسان را بشناسند

 گویی «شناخت» هدف نهایی خداوند است:

اصلاً تا معبودی را نشناسی چگونه او را لایق پرستش می دانی و چگونه می توانی عاشقانه عبادتش کنی؟

و تا موجودی را نشناسی چگونه باور می کنی که می توانی زمام همه امور زندگیت را به دستش بسپاری و بندگیش کنی؟

 آری خداوند جن و انس را برای عبادت و عبودیت آفریده؛ اما نه عبادت بدون شناخت عبادت است و نه عبودیت بدون شناخت عبودیت!

و نهایتاً این معمای زیبا وقتی حل می شود که امام صادق(ع) به عنوان مفسر کلام خداوند «یعبدون» را «یعرفون» تفسیر می کند و خداوند هدف از خلقت عالم را شناخته شدن خود می داند!

 آری «شناخت» مقصد و مقصود آفرینش خداوند است

و عرفه روز این حقیقت عظیم است