شاید باورمان نمی شد که ماه محرم امسالمان هم درگیر کرونا باشد، اما شد!
اما می تواند بهانه ای باشد تا قدری عزاداری ها و شور و شعور حسینی مان را خانه تکانی کنیم.
سالهاست که عادت کرده ایم که با شروع ماه محرم در و دیوار شهرمان سیاه پوش ماتم باشد، و امسال که ترس از ویروس، اجتماعاتمان را تهدید می کند، ماتم گرفته ایم که ماتم را چگونه برگزار کنیم؟!
ولی گذری به حقیقت واقعه عاشورا و فلسفه عزاداری، هم می تواند ما را از عادات کلیشه ای و قالبی هرساله برهاند و هم آیین هرساله مان را از خرافات و سنتهای بی پایه رهایی بخشد
به راستی قیام امام حسین(ع) برای چه انجام شد؟
فلسفه زنده نگه داشتن قیام امام چیست؟
شاید بعضی ها مان همه جزئیات کشته شدن یاران را از تیر سه شعبه گلوی علی اصغر تا نشستن شمر روی سینه امام از بر شده ایم اما هیچ وقت نشنیده ایم امام چرا خارج شد و چرا جنگید و چرا به شهادت رسید
و اصلاً چرا ما باید هر ساله یادآور قیام او باشیم و برایش عزا به پا کنیم
و مهم تر از همه اینکه آیا وظیفه امسالمان با سالهای دیگر متفاوت است؟
آیا ادا کردن وظیفه در باب این واقعه جانگداز و زنده نگاه داشتن حقیقت عاشورا نیازمند اجتماع و سینه زنی و اشک و اِطعام است؟
و مسأله دیگر اینکه آیا زمانی که در حال عزاداری و سینه زنی هستیم جناب ویروس برای ورود به دستگاه تنفسی ما اذن دخول می گیرد و وارد نمی شود؟
و آیا چون باور داریم که امام حسین(ع) مظهر شفاست پس محفلی که به نام امام حسین(ع) برگزار می شود قادر نخواهد بود کسی را به بیماری مبتلا کند؟
و ….
اینها سؤالاتی است که می تواند ذهن ما را درگیر کند و شاید امسال به بهانه عزاداری کرونایی قدری عمیق تر به آن بیندیشیم!