چند ماهی است که همه زندگی ما در خدمت سلامت و مبارزه با کرونا قرار گرفته است.
آنقدر مخلصانه که حتی نماز جمعه و جماعت و مراسم دینی مان را هم به خاطرش تعطیل کرده ایم
آنقدر خالصانه برایش ضد عفونی می کنیم که ویروسهای احتمالی را هم از بین ببریم
ولی افسوس که برای کرونا مخلصین و غیر مخلصین فرقی نمی کنند
حیف که در این میدان توبه و پشیمانی فایده ندارد و هرچه دعا کنیم و ناله بزنیم ویروس های ما پاک نخواهد شد
دریغ که در این مبارزه به قصد و نیت ما توجه نمی شود و حتی اگر سهواً و از روی فراموشی ضد عفونی را فراموش کرده باشیم، بازهم ویروس به ما منتقل خواهد شد.
کرونا حتی به نادانسته های ما هم رحم نمی کند، و هرچه اعتراض کنیم که ما وجود ویروس را نمی دانستیم، فایده ندارد.
در این نبرد ادای تکلیف هم کفایت نمی کند؛ فقط و فقط نتیجه مهم است.
حتی میزان توانایی و ناتوایی افراد هم سنجیده نمی شود و ناتوانان باید بیشتر جهاد کنند!
و در پایان با آن همه تلاش و کوشش و مجاهدت پس از شکست دشمن، در بهترین حالت برمی گردیم سرجای اولمان!
اما امروز وارد میدان مراقبتی می شویم که بسیار منطقی تر از مبارزه کرونایی است
و تنها نیاز به یک باور و اراده دارد
کسی بیش از حد توانش تکلیف نمی شود
همیشه راه بازگشت و پاک شدن آلودگیها باز است
تنها یک نیت می طلبد و یک انگیزه
تلاشی که سهو و جهل و فراموشی راهش را نمی بندد و مبتلایش نمی کند
و مسیری که در آن مخلَصین از هر بلا و آلودگی ایمن اند
و دستاورد آن تقوایی است که نقطه آغاز هدایت است و انتهایش اسماء و صفات خدایی.
و امروز آغاز این مراقبت شیرین است
ماه رمضان مبارک
