شناخت کرونایی

نوشته شده توسط مهشید ديانت خواه در 1399/05/10

سالهاست که دین و مذهب و خداشناسی را با مناسک باور کرده ایم!

سالهاست که تصورکرده ایم دینداری یعنی عزاداری و زیارت و مسجد و نماز جمعه و جماعت!

 اما گاهی یک ویروس کوچک می آید تا به ما بیاموزد :

نه امام و زیارت و شفای ما وابسته به حرم و ضریح و گنبد و بارگاه است

و نه پرستش و بندگی ما وابسته به مسجد و جماعات!

و گاهی یک ویروس کوچک می آید تا دینداری ما  را از جمع به فرد و از ظاهر به باطن و از سطح به عمق بکشاند!

 و انگار تازه یاد می گیریم اولویت دین با حقوق مردم است نه مناسک و آداب ظاهری!

و تازه باور می کنیم که حقیقت دین برای انسان است چرا که اگر انسانی بر روی زمین نبود هیچ دین و کتاب و پیامبری برایش نازل نمی شد.

و یاد می گیریم رضایت خدا در احترام به انسانها و رعایت حقوق آنهاست!

اصلاً خداوند منزه تر از آن است که رضایتش وابسته به عبادات و مناسک ما باشد

 إلَهِي تَقَدَّسَ رِضَاكَ أَنْ يَكُونَ لَهُ عِلَّهٌ مِنْكَ فَكَيْفَ يَكُونُ لَهُ عِلَّهٌ مِنِّي

خدايا خشنودي تو منزّه است از اينكه علّتي از جانب تو داشته باشد،پس چگونه ممكن است براي آن علّتي از ناحيه من بوده باشد؟

 دعای امام حسین(ع) در روز عرفه

 و اینجاست که در نهایت در می یابیم که برای رضایتش  گاهی لازم است بخشی از آداب و مناسک خود را برای حفظ حقوق بندگانش «قربانی» کنیم

 عید قربان مبارک