چه روزهایی شده…  زمستان دل انگیز به روزهایی غم انگیز مبدل شده… آتش پشت آتش…!  روزهایی گذشت که آتش نفاق سر برآورد از خیابان ها و جان عده ای بی گناه به یغما رفت.  (هرچند خروش گرم مردم، آبی سرد شد بر آتش نفاق بدخواهان و بداندیشان کوردل)   یا کنون که آتشی از دریا زبانه کشید تا عمق جان ها… آتشی که این بار شعله کشید برجان 32 خدمتگزار …  اما اینک چه، کدام آب قرار است شعله های این غم را خاموش کند، وقتی جگر گوشه های این امت در غربت سوختند و سوختند…  سوختنی که نمیدانم چه گذشت برجانشان، آن هنگام که آتش زبانه کشید بر آسمان، فقط آتشی بس بزرگتر ، بس سوزانده تر، دل سوزاند از ما و از جگر گوشه هایشان…   غربت اینان فقط مسافت راه نبود، غربتی که در پس پرده دیپلماسی بی روح و بی عاطفه زاده شد، بس فراتر بود… ! …  چه غریبانه سوختند و آبی دریا را به آبی آسمان دوختند.  …  من خود به چشم خویشتن، دیدم که جانم میرود…! …