قرنهاست که زیارتگاههای ما محل مراجعات عاشقان و مشتاقان و حاجتمندان است
و قرنهاست که علمای ما تأکید و تبلیغ کرده اند که آنجا شفا خانه است و امام حلال مشکلات
تا اینکه بازهم یک ویروس نادیدنی و میکروسکوپی توانست باب بسیاری از حرمهایی را که شاید سالها بسته نشده بود نیز ببندد، آن هم به دلیل ایجاد درد و بیماری!
به ناگاه این سؤال ذهن بسیاری از مردم را به خود مشغول می کند:
مگر آنجا شفاخانه نبود؟ مگر بیماران لاعلاج آنجا شفا نمی گرفتند؟
همین تناقض باعث شده که باز پای شبهات و قضاوت های سطحی نگرانه را در فضای مجازی باز کند و حتی گروهی جدال را به فضای حقیقی هم بکشانند تا به قول خودشان شفاخانه را بار دیگر بگشایند❗
اما . . .
شاید ویروس مرموز #کرونا باعث شود که گذری به اعتقادات گذشته مان بیندازیم که واقعاً شفا از کجاست؟
آیا شفا به دست امام است یا شفا در ساختمان ضریح؟
مگر ادعا نمی کردیم که بت پرست نیستیم و غرضمان از زیارت ضریح و بوسیدن در و دیوار حرم، عشق به خود امام است نه علاقه به ساختمان؟
پس چگونه باور کنیم که بسته شدن در ساختمان حرم اینگونه اعتقادات را زیر سؤال برده و عده ای را به جنگ و جدال کشانده است؟
مگر ضریح و ساختمان یک وسیله نبود؟
و آیا با بسته شدن دربهای حرم دستهای امام هم بسته می شود و دیگر قادر به شفا نخواهد بود؟ (معاذالله)
و شاید وجود این ویروس باعث شود که اندکی در اعتقاداتمان تجدید نظر کنیم؛
و ببینیم آیا عاشق و معتقد به امام هستیم یا عاشق ساختمان حرم؟
و بدانیم که هیچ در بسته ای قادرنخواهد بود بین ما و امام فاصله ایجاد کند♥
#کرونا