مدتهاست که #زندگی_کرونایی باعث شده حتی در اندک ارتباطات فیزیکی هم به خود مشکوک باشیم

مشکوک به ویروسی که می تواند در بدن ما باشد و بدون اطلاع و خواست ما،به آنها منتقل شود.

و چه بسا بدن عزیزان ما توان مقابله با آن را نداشته باشد و جانشان را بگیرد

اما . . .

فکرش را که بکنیم می بینیم که حتی در زندگی غیر کرونایی هم از این ویروسهای ناخواسته داشته ایم:

ویروسی که بیش از همه جا در زبان ما لانه گزیده بود و گاه و بیگاه ناخواسته قلب عزیزانمان را می شکست

سرزنشی که  قصد داشت فرزند را تربیت کند اما او را آنچنان می رنجاند و فراری می داد که دیگر جرأت سخن گفتن با والدین نداشت.

تهدیدی که قرار بود او را از کارهای ناپسند بازدارد اما تنها دروغگویی را به او آموزش داد

تذکراتی که قرار بود لکه کمرنگی را از صفحه کاغذ رفتار پدر و مادر پاک کند اما آنقدر تکرار می شد که کاغذ روحشان را پاره می کرد

اعتراضاتی که از خستگی و دلخوری محیط کار به درون منزل سرایت می کرد و همه اهل خانه را آزار می داد

و …

هزاران ویروس دیگری که روزانه در قالب کلمات، جملات و صداهای بلند و کوتاه، به طور ناخواسته به عزیزان ما منتقل می شود

و در این میان

آنها که قلبشان  تحمل بیشتری دارد غمگین می شوند و پس از گذراندن دوران نقاهت فراموش می کنند

ولی آنها که ظرفیت کمتری دارند چه بسا تا سالها با اثرات این ویروس دست به گریبان اند

پس بد نیست که در این #روزهای_کرونایی تمرین کنیم تا در کنار ضد عفونی و شستن دستها و لوازم منزل «زبانمان» را نیز از هرگونه ویروسی که ممکن است به دیگران سرایت کند، پاکسازی و ضد عفونی کنیم.

#کرونا

#درسهای_کرونایی