بچه که بودیم، تمام لذت ماه رمضان ،روز شماری برای افطاری رفتن خونه ی مادر بزرگ ها و دایی و خاله و عمو بود.
حسابی کیفمون کوک بود.
شادی رو می شد در تک تک چهره ها دید.
سفره ها سفره های رنگینی نبود،کسی هم برای سیر کردن شکم نمی آمد ،اما صفای دل آدم ها و سفره های پر برکتشون باعث شد تا الان بعد گذشت حدود ۲۰ سال، طعم خوش اون سال ها در روح و جانمون رسوخ کنه.
امروز رو نگاه می کنم که سفره ها بزرگتر و رنگین تر و البته دل ها کوچک تر شده اند.
سفره هایی که یا برای رفع تکلیف پهن می شوند یا چشم هم چشمی و یا رودربایستی.
بزرگترها همیشه از ثواب افطاری دادن برامون می گفتن،سنتی که این روز ها به سمت فراموشی می رود.
البته از حق نگذریم خیلی ها هنوز که هنوزه پایبند به این سنت نبوی هستند و خوب حق آن را به جا می آورند. که عمل شان مرا یاد این سخن پیامبر (ص) می اندازد：
از روزه دار پذیرایی کنید ولو با پاره ای خرما و مقداری آب.
